Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Wiemy, że ciało i jego ruch przekazują w tańcu wiele znaczeń. Czy wiemy jednak, jak na dramaturgię spektaklu wpływa fakt poruszania się performerki_ra[1] o kulach, na wózku, brak kończyny albo proteza? Czy istnieje różnica między „słownikiem ruchowym” osób z niepełnosprawnością i bez niepełnosprawności? Jaki wpływ na dramaturgię i strukturę tańca może mieć współpraca tych grup? Jak dokumentować pracę, gdy tancerka_rz posługuje się Polskim Językiem Migowym? Jaki wpływ na proces twórczy i jego dokumentację ma niepełnosprawność intelektualna występujących? To tylko garstka pytań dotyczących styku tańca i niepełnosprawności. Na niektóre z nich nie znam odpowiedzi. Mam jednak ten przywilej, że mogę podzielić...

Kim jest Dzikorosła? Czy spektakl pod tym tytułem opowiada o Tobie, czy może myślałaś o nim raczej jako o zapisie pewnego doświadczenia, które mogą współdzielić z tobą inne osoby? Dzikorosła to osoba, która nie wpisuje się w szeroko pojęte normy zdrowia i sprawności. Początkowo myślałam, że to będzie spektakl o mnie, ale w czasie procesu twórczego zdałam sobie sprawę, że opowiadam także o innych ludziach, którzy są przewlekle chorzy i zażywają leki. Ich opakowania przetrwają dłużej niż nasze ciała. Chciałam zrobić przedstawienie pozostające w obszarze tańca i performansu, które byłoby czymś, co moja koleżanka określiła mianem sztuki medycznej. Myślę, że...

W czerwcu i październiku 2021 roku odbyła się trzecia edycja projektu Taniec i Niepełnosprawność: przekraczanie granic. Różne tożsamości i ciała spotkały się w jednej przestrzeni, by pracować razem nad ideą sztuki otwartej. Tak jak w poprzednich latach, uczestnicy rozwijali własne, kreatywne podejście do tematu niepełnosprawności w tańcu. Wbrew pozorom jednak nie był to główny motyw pracy, a przynajmniej nie w oczywistym sensie. Niepełnosprawność została potraktowana tutaj jako unikalna kondycja, na tle której mogła zaistnieć prawdziwa różnorodność pomysłów i ekspresji artystycznej.

Chciałabym móc myśleć o pobycie w Polsce jako o wizycie w domu mojego najlepszego przyjaciela, ale tak nie było. Chciałabym powiedzieć, że czułam się jak w domu, ale to także nie byłoby właściwe określenie. Wylądowałam w Warszawie 9 listopada 2019 roku i wtedy koła mojego wózka inwalidzkiego zostały przekłute. Teraz, kiedy ktoś pcha mój wózek, ten samoistnie skręca w lewo. Nie umiem określić ile razy, znajdując się w nowym miejscu, napotykałam na tego rodzaju frustracje – trudności, jakich artyści bez alternatywnej motoryki nigdy by nie doświadczyli w czasie rezydencji. Mimo tego pierwszego wspomnienia chcę pamiętać Warszawę jako miejsce, do którego...

Najbardziej radykalnie na alternatywną motorykę otworzył polską choreografię Rafał Urbacki (1984-2019), który był, a w pewnym sensie wciąż pozostaje, twórcą osobnym. Trudno byłoby wskazać, poza pojedynczymi projektami, takimi jak Poruszenie Zofii Noworól, inne prace choreograficzne, w których performerki i performerzy z niepełnosprawnościami wchodzą w przestrzeń profesjonalnego teatru i tworzą choreografie krytycznie diagnozujące zastany porządek. Więcej dzieje się w przestrzeni warsztatowo-laboratoryjnej. Intensywność tych działań pozwala mieć nadzieję na to, że wyłonią się z nich projekty przeznaczone do prezentacji przed szeroką publicznością.

Z nieobecnością Rafała mierzę się od kilku miesięcy. Dobitniej niż wcześniej doświadczam braku jego postów o przeżywaniu choroby i o śląskich realiach, w które równocześnie nie chce się wierzyć, bo zdają się tak znakomicie skrojonym materiałem na opowiadania – jakby tylko prosiły o uważnego obserwatora codzienności, który złoży je w zdania. Rafał planował premierę w grudniu 2019 w Komunie//Warszawa w ramach programu kuratorskiego Krajobraz Weroniki Szczawińskiej. Po jego odejściu, solo spróbowali zrekonstruować jego przyjaciele, Anu Czerwiński, Kacper Lipiński, Magdalena Przybysz, Igor Stokfiszewski, Weronika Szczawińska, Jaśmina Wójcik, Jakub Wróblewski, Katarzyna Żeglicka – twórcy, z którymi tworzył i działał w różnych okresach...

Wrześniowa odsłona Sceny Tańca Studio 2017 była jedną z trzech  odbywających się pod opieką kuratorską Adama Kamińskiego i Anny Królicy, połączonych wspólnym hasłem: Róbmy miłość, a nie wojnę!. Zostało ono doprecyzowane podtytułem Zakochanie, który niekoniecznie należy rozumieć dosłownie. Tylko jedna z prac zaprezentowanych w dniach 2-4 września odnosiła się wprost do tematu miłosnej relacji; pozostałe poruszały się w różnych obszarach tematycznych, za wspólny mianownik mając takie kwestie, samotność, szukanie porozumienia, rozdarcie wewnętrzne czy napięcie między potrzebą akceptacji przez innych a potrzebą życia w zgodzie ze sobą.